"There and Back Again"

Beste Allemaal,

Jullie hebben lang niks van mij gehoord, excuses daarvoor. Er waren meerdere redenen waarom ik niet in staat was om mijn reisblog bij te houden, maar daar zal ik later op terug komen.

Sinds mijn laatste blog heb ik heel veel meegemaakt hier aan de andere kant van de wereld, wat was het een avontuur! Ik zal beginnen bij de kleine reis van 3 weken die ik hier gemaakt heb tijden de semester break. De details bewaar ik voor later bij een bakje koffie!

9 april vetrokken Claudia (een Spaans studiegenootje) en ik voor een road trip langs de westkust van het Zuidereiland. Niet al te vroeg in de ochtend vertrokken wij met ons kleine gehuurde scheurijzer vanuit Christchurch in de richting van Greymouth. Om van de oostkust naar de westkust te rijden op het Zuidereiland van Nieuw Zeeland moet je op een gegeven moment ergens de Alpen doorkruisen en toevallig zit bij Christchurch de beroemde Arthur's Pass, voornamelijk bekend vanwege de treinroute met de hoogste treinbrug ter wereld als ik mij niet vergis.
Het begon dus meteen goed, want de Alpen zijn, zoals je je misschien kan voorstellen, schitterend. Het was echt een feest om hier doorheen te mogen rijden, want het is voornamelijk stijgen, dalen, slingeren, stoppen, foto maken en dit herhaal je 3 uur lang totdat je uiteindelijk aan de westkust bent.

De westkust, voornamelijk geroemd vanwege de schitterende regenwouden. Dit is namelijk de loefzijde van de Alpen en hier valt dus alle regen in het geval van westenwind (de voornaamste reden dat Canterbury zo droog is en er dus zo veel behoefte is aan irrigatie waardoor ik hier mijn onderzoek kan doen!). Gelukkig toen wij er waren hield het weer zich rustig en konden wij onder het genot van een zonnetje genieten van de Franz Joseph Glacier en de Pancake Rocks bij Punakaiki. De westkust in naast een toeristische trekpleister vanwege de natuurlijk ook best wel een vreemde plek. De bevolking is na het sluiten van de goudmijnen en de meeste steenkoolmijnen enorm afgenomen met als resultaat dat delen van sommige steden, zoals Greymouth, heel verlaten aanvoelen. Het lijkt soms echt net op van die spooksteden die je ziet in films over het wilde westen.

Na de westkust ontdekt te hebben zijn wij naar het noorden gereden naar Nelson, vlak bij het Abel Tasman National Park. Dit is 1 van de kleinste national parks van Nieuw Zeeland, maar misschien ook wel 1 van de mooiste. De eeste dag dat wij er waren zijn wij helemaal naar het topje er van gereden en hebben wij uiteindelijk na een aantal glibberige bergweggetjes, die misschien niet helemaal bedoeld waren voor een Toyota Yaris maar eerder voor een 4x4 Jeep, de kust bereikt. Hier wilden wij een wandeling maken, maar het was net vloed waardoor er tussen ons en het begin van het wandelpad ongeveer 20 meter zeewater zat. Plannen dus maar aangepast en gewoon wat door de bossen rondgelopen.
De dag daarna hebben wij een kayak gehuurd en hebben zijn wij vanuit het zuiden van het park riching het noorden gevaren. Tijdens onze toch hebben wij meerdere eilandjes aangedaan waar onder andere zeehouden op de rotsen aan het chillen waren. De stranden van het Abel Tasman Park zijn van goud/oranjeachtig zand en de grote hoevelheden varens doen het lijken alsof je je in het Caribisch gebied bevindt. Het feit dat het Abel Tasman park erg beschut ligt en hierdoor de meeste zonuren van heel Nieuw Zeeland heeft helpt hierbij.
De laatste stop van onze roadtrip was Picton. Dit was waar Claudia terug ging naar Christchurch en ik op de boot stapte naar het Noordereiland. De bootreis zelf is al schitterend. het schijnt dat wij een erg rustige dag hadden en er was volop zon. Je vaart eerst door de fjorden van het zuidereiland voordat je door de Cook Strait vaart en na een kleine 3 uur aankomt in Wellington, de hoofdstad! Helaas heeft mijn laptop de oversteek niet overleefd, de voornaamste reden dat ik mijn blog niet kon bijhouden.

Persoonlijk vond ik Wellington echt een hele leuk stad om te verblijven. Het is heel erg compact. Dat wil zeggen, je loopt in minder dan 45 minuten van de ene kant van het centrum naar de andere. Het voelt een beetje als mini New York.

Vanuit Wellington nam ik de bus naar Taupo, een klein stadje aan het gelijkgenaamde meer. Ik verbleef hier 1 nacht in een hostel om vervolgens de volgende ochtend door te reizen naar Whakatane, naar Tante Anneke en Oom Graham!!
Het was zo ontzettend fijn om na een lange, leuke, maar ook best vermoeiende reis een heel erg warm welkom te krijgen bij familie. Anneke en Graham zorgde er voor dat ik mij meteen thuis voelde en dat ik heerlijk kon ontspannen op hun veranda die uitkijkt over de Bay of Plenty. In Whakatane heb ik vooral lekker rustig aan gedaan. Het leuke aan deze regio is, dat je maar 5 minuten in de auto hoeft te zitten of je bevindt je al op 1 van de mooiste stranden van Nieuw Zeeland. Ook was er een erg mooi wandelpad, bijna in de achtertuin. 's Avonds hoorde je Kiwis rond het huis lopen en in de ochtend ontbijten met de oceaan als uitzicht, ik kon er wel aan wennen...
Ook kon ik twee keer mee met Graham wanneer hij een afspraak had voor zijn werk. Hij zette mij dan ergens af waardoor ik op ontdekking kon gaan. Zo heb ik zowel Rotorua en Tauranga gezien.
Rotorua staat bekent om de geothermische activiteit wat daar in overvloed aanwezig is. Dat wil zeggen dat uit elk gat in de aarde een stoomwolk omhoog schiet. Toen ik dit voor het eerst vanuit de bus zag, wist ik eerlijk gezegd niet zo goed wat mij overkwam. Voor een seconde dacht ik dat ik letterlijk water zag branden. Het was wel echt schitterend, het voelde af en toe een beetje sprookjesachtig aan. Nadeel, alles stinkt naar rotte eiren door de zwavel. Dat mensen daar kunnen wonen, respect, al zeggen de inwoners van Rotorua dat zij het al niet meer ruiken, ik vind het knap. Ook hebben wij in Rotorua een park bezocht met een geiser en hebben wij daar een typsiche Maori welkom ceremonie mee mogen maken, erg indrukwekkend allemaal.
Tuaranga was vooral heel mooi. het ligt aan de oceaan en ik heb er een kleine volkaan beklommen voor een schitterend uitzicht over de stad, het strand en de oceaan.
Helaas was het 28 april tijd om afscheid te namen en vloog ik van Rotorua naar Auckland, maar wat was het fijn om bij familie te zijn.

Anneke and Graham, I can not thank you enough for your warmth, hospitality, the conversations and the amazing experiences. I hope we will see each other soon.

Auckland, tsja, ik weet het niet. Wellington vond ik geweldig, misschien ook juist wel dat het niet zo groot was. Auckland, verreweg de grootste stad van het land met 1 miljoen inwoners (dat is 1/4 van de totale populatie van Nieuw Zeeland), voelde een beetje kaal aan. Er is niet bijzonder veel te beleven.
Vanuit Auckland vloog ik die zelfde dag nog terug naar Christchurch en was mijn vakantie voorbij, helaas.

Het weekend daarna ben ik wezen kamperen aan een meer vlak bij Christchurch aan het begin van de Alpen (Lake Taylor). Ik had nog niet genoeg van het avontuur. Deze kamping had geen stroom, geen water en een WC wat je eigenlijk geen WC kan noemen. Ik klaagde dat ik mijn opblaasmatras miste en dat het toch wel erg koud was. Wat blijkt, zoals wij Europeanen kamperen is in de ogen van de Nieuw Zeelanders "Glamping". Een caravan is veelste lux en waarom een opblaasmatras meenemen als je toch al in een slaapzak ligt... De natuur maakt alles dan ook goed, en de sterren. Ik heb in mijn hele leven nog nooit zo mooi de sterren kunnen zien. Onbeschrijfelijk.

Het volgende weekend zijn we naar de boerderij gegaan van de ouders van Charlotte, een vriendin van ons hier. De boerderij ligt in Tokarahi vlakbij Oamaru. De ouders van Charlotte hebben maar een kleine boerderij in Nieuw Zeelandse begrippen, 161 hectaren... De buren in vergelijking hebben meer dan het dubbele.
In Oamaru heb ik iets gedaan wat al heel lang op mijn lijstje stond. Ik heb wilde pinguins gezien! Er is daar een kolonie die wij 's avonds aan land hebben zien komen, super gaaf! Toen wij terug naar de auto liepen zaten in elk bosje wel 1 of 2 pinguins. Wij zeiden dat zij net deden alsof zij zich verstopte, want ze lieten zich maar al te graag fotograferen, stelletje Kardashian pinguins...
De volgende dag hebben wij een aantal plekken bezocht waar de eerste Narnia film is opgenomen en zoals altijd, het was super mooi.

Wat overigens ook super leuk en vooral toevallig was, is dat ik samen met Justin, een oud studiegenootje van het HBO, biertjes heb kunnen drinken op een zondag avond in Christchurch. Hij maakt een super gave reis van Australie, naar Nieuw Zeeland en volgens mij zit hij nu ergens in Azie. Het was eerst even gek dat wij elkaar in deze setting zagen, maar het was een super gezellige avond met veel lachen, herinneringen en vooral bier.

Met het onderzoek gaat het goed, de eerste delen worden afgerond en er komen steeds meer resultaten binnen. Leuk is dat de resultaten tot nu toe vrij verrassend zijn, het gaat de goede kant op.

Of ik wel weer naar huis wil? Ik weet het niet. Ik mis Nederland, maar ik weet nu al dat ik ook Nieuw Zeeland heel erg ga missen. Voor de laatste maand staan al een paar mooie dingen op de agenda, dus eerst daar van genieten!

Ik denk dat ik nog 1 blog ga schrijven hierna, vlak voordat ik naar huis ga, tot dan!