Daar ben ik weer!

Ik weet het nog goed, vlak voordat ik weg ging zei iemand tegen mij (ik denk dat het Christa was, al weet ik dat niet helemaal zeker, excuses als ik er naast zit) "Ja hoor, jij gaat bloggen, net als iedereen. Wedden, dat hou je misschien een maand vol en daarna horen wij niks meer van jou". Ik zei toen: "Nee jo, ik ga echt elke maand een stukje schrijven én zeker als ik bijzondere dingen mee maak".

Ben ik het besef van tijd vergeten, of heb ik gewoon helemaal niks leuks beleefd? Beide zijn onwaar, ik heb verzaakt. Ik zal niet zeggen dat ik het was vergeten, maar, oké ik ben het wel vergeten. Bij deze dus een blog van de afgelopen weken!

Waar was ik gebleven, o ja, Kaikoura. Het lijkt al zo lang geleden. Ik zit hier nu ongeveer 2,5 maand en soms voelt het ook wel echt zo lang, voornamelijk als ik denk aan Zwolle, thuis, het Vliegende Paard, Wageningen, Huize Wunderlich... Maar vaker, gelukkig, lijkt het alsof ik hier nog maar 2,5 week zit. De tijd vliegt echt voorbij, sneller dan mij lief is. Ik weet daarom ook niet meer helemaal in chronologische volgorde wat ik heb gedaan, ik zal jullie gewoon vertellen wat ik hier allemaal heb beleefd!

Een paar weken geleden werden wij uitgenodigd om mee te gaan op een excursie naar Castle Hills. Dit is een gebied wat net in de bergen ligt op ongeveer een uur rijden vanuit Christchurch. Het eerste half uur is vrij saai, het zijn veel weilanden met hoge heggen (weetje wel, die ik nodig heb voor mijn onderzoek! Kom ik later op terug). Wanneer je de bergen in rijdt, bevind je je binnen 10 minuten in een totaal ander landschap. Dit was voor mij de eerste keer dat ik de alpen van Nieuw Zeeland van dichtbij zag. Ik heb denk ik de rest van de rit alleen maar met open mond uit het raam gestaard. Het enige wat ik nog miste waren twee hobbits, een tovenaar en een blonde elf. Ik begrijp nu heel goed waarom Nieuw Zeeland is gekozen voor het opnemen van de Lord of the Rings en nog veel films, het landschap ik betoverend. Het is geen moment saai, om elke bocht ligt een nog mooier meer dan de vorige, is de berg nog ruiger of zie je nog beter de sneeuw liggen op de bergtoppen die bij mij voorheen bekent stonden als de 'Misty Mountains'.
Voordat ik in de auto stapte had ik wel ongeveer een idee wat we zouden gaan doen. We zouden naar een grot rijden om die vervolgens een beetje verkennen. Ik had lekker mijn korte broek aan getrokken, sport shirtje en mijn mooie nieuwe hippe schoenen. Toen we eenmaal aankwamen op de plaats van bestemming bleek dat we inderdaad in een grot gingen lopen, maar overal zou sowieso minimaal 20 centimeter gletsjerwater staan want de grot is ontstaan door water wat zich een weg heeft geboord door het kalksteen (hierdoor ging mijn waterhart iets sneller slaan). Verder zei de leider van de groep dat hij het zo fijn vond dat iedereen zich zo goed had voorbereid door goed schoeisel en warme kleding aan te trekken... juist, graag gedaan... ofzo... doei schoenen.
Maar een beetje Nederlander laat zich niet tegenhouden door koud water in een grot natuurlijk, ik wilde het zien. Het was heel gaaf, we begonnen in een vallei die, ja weetje wat, ik kan wel elke keer gaan zeggen dat het net leek alsof het uit een film kwam, dat geloven jullie nu wel.
Ik loop dus die grot in, ik zie iedereen voor mij tot bijna hun schouders in het water wegzakken en op dat moment zet ik mijn eerste stap in de rivier. "Het is lekker verfrissend!" zei de leider. "Ga toch weg man, het is ijskoud idioot" zei ik, in het Nederlands.
Eenmaal aan het water gewend, was het wel echt super, super gaaf. Je loopt in een grot die hooguit 2 meter breed is en misschien op sommige stukken wel 20 meter hoog. Ondertussen zoek je met zaklamp een route door het water en probeer je rotsen te ontwijken. We moesten over watervallen klimmen en onder spelonken doorkruipen. Al vond ik het wel wat eng toen ik onder een stuk rots moesten doorkruipen op een gladde ondergrond met naast ons een schacht van een metertje of 10 diep. Sorry mama!
Na dit avontuur hebben we gepicknickt tussen de rotsen waar Arslan de heks dood in de eerste Narina film en zagen we nog meer plekken uit die film zoals de heuvel en grasveld van de grote veldslag. Dit was allemaal niet gepland, het bleek gewoon zo te zijn, "welkom in Nieuw Zeeland".

Het kon uiteraard niet uitblijven. Rugby! Ik ben groot fan van de slogan 'Support your local footballteam', maar ik heb dit voor de gelegenheid maar even omgevormd tot 'rugbyteam'.
Christchurch is de thuisbasis van The Crusaders, een best wel goed team blijkbaar. Ze komen uit in de Super Ruby League, wat de hoogste divisie ter wereld is wat betreft rugby. Het begon met alleen maar teams uit Nieuw Zeeland, maar nu spelen er teams mee uit Australië, Zuid Afrika, Argentinië en zelfs eentje uit Japan.
Wij gingen naar de wedstrijd Crusaders - Blues. The Crusaders wonnen vrij makkelijk, maar ik begreep er de eerste 50 minuten echt helemaal niks van. Ik heb wel eens wat rugby op tv gekeken, maar in zo'n stadion is het toch anders. Het lijkt veel langzamer te gaan dan op tv. Ook vond ik de sfeer enigszins tegenvallen. Rugby is by far de populairste sport van het land, maar Christchruch, met ruim 230.000 inwoners weet haar stadion van 18.000 bij langer na niet vol te krijgen. Ook wordt er nauwelijks aangemoedigd, zit iedereen rustig op de tribune op een emmer van KFC op zijn hoofd en na de wedstrijd leek het wel alsof we verloren hadden. Het échte spektabel gebeurt natuurlijk op het veld, want man, het gaat soms echt knetter hard. Christchurch heeft een speler, nouja dat is niet eens een mens, dat is een machine. Die beukt echt door alles en iedereen heen. Toen ik eenmaal de sport doorhad, mede doordat een supporter van de tegenpartij zo aardig was om ons uit te leggen wat te spelregels waren, werd het wel echt leuk om te kijken. Ondanks dat ik op de tribune wat meer sfeer had veracht (mede doordat ik een voetbalsupporter ben denk ik) was de strijd op het veld heel leuk, we gaan snel weer! Go Crusaders!

Hebben we tot nu toe een weekend gehad waarin we niks hebben gedaan? Nou, ik kan mij er niet een herinneren. Eigenlijk doen we altijd wel iets, al is het van Chinees nieuw jaar tot chillen aan het strand. Dat laatste kan hier trouwens prima. Ongeveer 23 graden, picknick spullen mee, biertjes in de koeltas, zwembroek aan en dan is een paar uurtjes op het strand vertoeven heerlijk.
Wat we 's avonds doen verschilt. Soms is het lekker bankgangen, spelletjes doen en film kijken, maar af en toe lukt het ons om de stad te bereiken om een avondje te stappen.
Één ding is zeker, ik klaag nooit meer over de Nederlandse bierprijzen. Hier in de kroeg betaal je ongeveer €6 voor een biertje. Mensen, dat is totale afzetterij. Je denkt "maar Wouter, als je een avondje los wilt gaan, ga je toch van te voren lekker indrinken, net zoals in Nederland"?
Ja en nee. Ik weet niet waarom, maar voordat je hier een club of kroeg in gaat stelt de uitsmijter je de vraag "How is your night so far" dus ik zeg dan, met zo'n goed mogelijk Nieuw Zeelands accent "Not too bad, not too bad." En dan komt de vraag: "Oh yeah, and how many beers did you have tonight?" Ik word daar zenuwachtig van. Echt, ik drink nooit te veel (en dit zeg ik niet alleen omdat mijn ouders dit blog ook lezen, hoi mam en pap! alles goed?), maar toch, ik weet niet zo goed wat ik daar op moet antwoorden. De andere Nederlandse jongen in ons groepje zei op een avond heel eerlijk: "About six beer? Yeah something like that". Jammer, dronken, je komt er niet in.
Terwijl gezonde Nederlandse jongens zich na 6 bier net zo voelen als na 6 spa rood en wij dus echt niet aangeschoten overkomen, kom je er niet in. Je moet dus altijd maar een beetje liegen en hopen dat ze je doorlaten, want erg selectief is het wel (vrouwen wordt het nooit gevraagd...).

Man, wat doen we nog meer? Oh ja, we zijn wezen mountainbiken op een speciaal mountainbike pad door bossen en langs de rivier. Het is een soort racebaan. Afgelopen week gingen we gewoon voor de leuk fietsen, maar we zijn van plan om nog een keer terug te komen om een goede tijd neer te zetten, wij (de andere Nederlander en ik) hadden namelijk wel het idee dat we er vrij goed in waren. Misschien is dit hoogmoed, maar we gaan knallen over een paar weken, hopelijk zonder val.

Verder ben ik natuurlijk in Nieuw Zeeland voor mijn afstudeer onderzoek. Dit ging afgelopen weken wat stroef, omdat we maar geen geschikte plek konden vinden om mijn windmeters op te stellen. Toen zijn mijn supervisor en ik maar gewoon op goed geluk 'the plains' ingereden, opzoek naar windbreaks die loodrecht op het Noord Westen staan, meerdere achter elkaar staan en met een groot open stuk ervoor. We kwamen bij een boerderij waar alleen de vrouw des huizes aanwezig was, maar zij was al erg positief. Afgelopen maandagavond belde haar man dat het geen probleem was en dat het morgen wel kon, omdat hij dan zijn koeien ging melken en wij dus alle ruimte hadden om onze opstelling op te zetten. Toen ging het snel de volgende dag. Auto huren, alle spullen regelen en richting het veld. Een paar uur later, rond een uur of 5, stond alles zoals het moest staan. De windmeters stonden opgesteld met een weerstationnetje er naast.
Ik moet zeggen, het was wel een opluchting. Want je moet op een gegeven moment gewoon gegevens hebben waarmee je daadwerkelijk onderzoek kunt doen. Ik heb in de tussentijd veel voorbereidend werk gedaan, maar je wilt gewoon het veld in, daarvoor ben je hier. Maar, de meters doen nu hun werk en slaan zowel de windrichting en windsnelheid op, 7 dagen in de week, 24 uur per dag.

Niet geheel onbelangrijk is dat de opstelling moest staan voor de 9e van april. Dan ga ik namelijk ongeveer 3 weken op een kleine vakantie. Daarover vertel ik later meer, maar het mooie is dat de meters gegevens opslaan, ook als ik op vakantie ben. De tijd wordt dan alsnog goed benut!

Rijden aan de linkerkant van de weg viel overigens reuze mee, het zal gewenning zijn, maar het voelt nu al logischer dan rechts rijden. Zeker rotondes, ik weet niet waarom, maar ideaal dat met de klok meerijden. Wel verwissel ik nog wel eens de richtingaanwijzer met de ruitenwisser...

Er zijn vast een heleboel dingen die ik nu heb vergeten te vertellen, maar nu hebben jullie een beetje een idee hoe mijn dagen er uit zien hier aan de andere kant van de wereld. Ik zal vanavond ook weer foto's op Flickr zetten.

Groetjes!